La Última Fila
FORO! Las notitas de clase
09 julio 2007
 
Ayer.

Imaginad un reloj de arena.

Vale, necesitaba una imagen fija para empezar a escribir esto, de lo contrario parecería demasiado surrealista... el caso es que llevo más de un mes sin aporrear el teclado, y la verdad es que no lo he hecho porque siempre tenía algo mejor que hacer, pero hoy no se da el caso y quiero escribir un rato, así que se de antemano que lo que va a continuación va a ser intimista y personal, es decir, va a ser cursi a rabiar, tan tan cursi que hasta Antonio Gala acabaría llamándome marica.

Ya podéis dejar de pensar en relojes de arena. Gracias.

Mi habitación está completamente vacía, desnuda, violada... Se me acaba el tiempo en Bristol, de hecho esta es mi última noche en la que ha sido mi cueva aquí, mañana compartiré cama con un griego, pero eso es otra historia.

Intentaba explicar lo que ha pasado en estos nueve meses al capullo del espejo, pero es difícil de ordenar, aún hoy, cuando la habitación está como estaba la primera noche que entré, las cosas son distintas, Bob Dylan está rebotando en las desoladas paredes fucsias y su voz me remueve por dentro todos los recuerdos... Es una tortura orgásmica.

Esto se acaba, Bristol desaparece y vuelve València, el calor y la horchata. Con València entra en el pack toda la tropa, a la que hace ya demasiado tiempo que no veo junta. La tropa. Creo que nunca he hablado de ella en general. No me voy a poner tierno porque os veo dentro de poco, pero gracias por estar donde os dejé. De verdad, a todos, hasta a los que os largáis a descubrir tierras extrañas, os maldigo por pura envidia, y porque se que os echaré de menos.

Cuando llegué aquí la primera vez, hace nueve meses menos ocho días, tenía miedo de no encontrar lo que venía buscando. Venirme a Bristol fue una decisión muy arriesgada. Me desprendí de cosas de las que me jode haberme tenido que desprender. Si me vine fue porque necesitaba este año para mí, necesitaba poder saber que las decisiones de mi vida eran mis decisiones, no las decisiones de otros. Llevaba demasiado tiempo sin encontrarme, así que hice maletas, di abrazos, perdí besos y crucé los dedos.

En estos meses me he dado cuenta de muchísimas cosas: se puede sobrevivir a base de pizza, calimocho y porros tres días; dejar de ver el Sol durante 29 días no es sano, enloqueces; fregar un colador es la más ardua tarea del mundo; una cama de metro y medio es mejor que el Tianic; hay perfumes que evocan lujuria; un landlord es el hombre del saco del siglo XXI; el gas para montar nata, no es gas para montar nata; mearse en la mano para poder oler mejor tu meada es algo a la orden del día; los franceses son majos; si frotas lo suficiente, el suelo siempre recupera su color; puedes preparar la cena en tres minutos, y sentirte orgulloso; el dinero no crece en los árboles; cinco minutos son muchos metros; los viajes sin rumbo fijo garantizan risas y lágrimas; los relojes funcionan sin agujas; el agua con arroz es milagrosa; las falsas apariciones de Bob Marley alegran a los tíos con barba; con esfuerzo y dedicación un alemán puede llegar a decir "porro"...

Joder, no daría a basto si tratase de teclear todo lo que he aprendido, de todos modos, lo mejor de eso han sido los profesores, he conocido a gente que no sabía que existía. No podría nombraros a todos, por eso no quiero nombrar a ninguno, pero, vosotros, como grupo habéis sido los culpables de que os eche de menos, y eso no os lo pienso perdonar jamás.

Este año me ha servido para otra cosa, he cumplido una promesa que le hice a una amiga, y la verdad es que pensé que no podría cumplirla.

Ahora es cuando se rompe la linealidad entre el presente y el futuro, cuando vosotros leáis esto hará unos seis segundos que habéis dejado el párrafo de arriba, pero para mi han trascurrido más de veinte minutos. El por qué es algo profético. Estaba pensando en como introducir mi segunda parte del post, en la que os iba a hablar de alguien. Estaba a punto de explicar cómo cumplí la promesa que le hice a mi amiga, estaba pensando en como estructurarlo desde una noche hace meses a hoy. No se, pensaba en contar alguna anécdota, o revivir un recuerdo, contaros quién es, cómo es, qué parece, cómo huele, a qué sabe,
qué dice, cómo baila, cómo ríe, como folla, cómo fuma, cómo llora... Estaba pensando en todo eso y ha sonado el movil. Era ella.

- Qué haces?
- Escribía.
- El qué?

Eso ha sido un resumen de la conversación, porque después me he puesto a contarle lo que pensaba, me he puesto a contarle
quién es, cómo es, qué parece, cómo huele, a qué sabe, qué dice, cómo baila, cómo ríe, como folla, cómo fuma, cómo llora... y hemos acabado los dos sonriendo a kilómetros de distancia, a sabiendas de que yo ya tengo solucionado mi problema de "cómo de cursi ponerme" y ella el suyo de "cómo eres de teatrero".

Debo brindar por ti, debo brindar por lo que me has enseñado y por lo que has aprendido, debo brindar, y, a falta de copas, buenas son canciones y, mientras Dylan me pregunta cuántos caminos ha de andar un hombre, yo se que sí, que he cumplido la promesa que le hice a una amiga. Creo que una vez te dije que hay cuatro cosas que no te faltarían nunca, espero que las recuerdes.

La próxima vez que teclee será desde la terreta. Allí os veo.

Comments:
La habitación era furcia????
rosa furcia????

o_0
 
Qué dolor, nen. Cómo duele y como sigue doliendo. Aún no sé vivir aquí. Aún no sé guardar el recuerdo, olvidar su intenso sabor.

Me gusta pensar en el reloj de arena. Me encanta imaginarte en esa eléctrica habitación vacía. Imaginarte allí, transportarme allí, ¿te acuerdas de la noche de los porros? ¿La película de los siameses del rock? Queda pendiente verla.

Necesito algo que haga Bristol real de nuevo.

Me alegra volver a encontrar tus letras por aquí, Maestro ;).
 
Sol, furcias las hay de todos los colores...

Isa, te debo algo, cuando encuentre el tiempo y la estructura te llamo y te lo cuento.
 
Perdona que me ponga freaky.

Me alegra saber que has aprendido todo eso. Pero al igual que te "vaticiné", algo parecido a lo que te ha pasado, también te he vaticinado lo que te pasará. Aguanta que el hostiazo es fuerte.

Freaky... el oráculo
- Morfeo, el Oráculo dijo que yo...
- Te dijo solo lo que necesitabas oír. Eso es todo Neo, tarde o temprano entenderás igual que yo que existe diferencia entre conocer el camino y andar el camino.

ohps... me voy a repartir hostias al agente smith :P
 
Hola Pau!
Si q em apres coses sí. Jo ara també se q un independentista valencià pot tenir un blog en castellà. No pasa res, m'agradat llegirte, i me adonat q es l'única cosa q tinc de tu. Correu electrónic? Contacte facebook? res, i la veritat es q no vull perdre contacte. No es q tinguem molt en comú, no som pareguts, però ens entenem, dic jo, o alguna cosa pareguda. Una abraçada.
 
Kike, nunca te he considerado alguien que pudiera solucionar futuros, pero sabes echar un cable en el presente, será que es por eso por lo que las cosas son lo que son... Espero verte en breve; veo que me toca en dosmundos, cuando cante el hada actualizo.

César, som qui som per el que hem vivit. EL facebook el tinc, no li faig cas però. El meu mail el te la gent, demana-ho, i de pas demane jo el teu. Cuidat, i és un plaer veure´t per açí.
PD: si puc, suposu que marxaré a la teva ciutat en Agost, ja et diré algu, perque no hi és res clar.
 
Publicar un comentario

Powered by Blogger

noviembre 2003
diciembre 2003
enero 2004
febrero 2004
marzo 2004
abril 2004
octubre 2004
noviembre 2004
julio 2005
agosto 2005
septiembre 2005
octubre 2005
noviembre 2005
diciembre 2005
enero 2006
febrero 2006
marzo 2006
mayo 2006
junio 2006
julio 2006
agosto 2006
septiembre 2006
octubre 2006
noviembre 2006
diciembre 2006
enero 2007
marzo 2007
abril 2007
mayo 2007
julio 2007
agosto 2007
septiembre 2007
octubre 2007
noviembre 2007
diciembre 2007
enero 2008
febrero 2008
abril 2008
mayo 2008
junio 2008
julio 2008
agosto 2008
septiembre 2008
octubre 2008
noviembre 2008
diciembre 2008
enero 2009
febrero 2009
marzo 2009
mayo 2009
junio 2009
septiembre 2009
diciembre 2009
marzo 2010
abril 2010
junio 2010
julio 2010
abril 2011